Ik herinner me niet zo veel van haar...
Ik herinner me niet zo veel meer van haar.
Ik was klein roekeloos en vermoeiend.
Maar wat ik wel nog weet is dat ik bij haar troost kon vinden , alles er uit gooien.
En als ik kwaad was op mijn ouders kwam ik naar haar als ze er was, en altijd schoot ze in de lach als ze mijn verhaal hoorde.
Ze maakte toneeltjes met ons die we voor de familie opvoerden en ze lachten allemaal, de ouders, de opa en de oma en de vrienden.
Ze straalde haar warmte gewoon uit, haar liefde, maar ook haar mening.
Als ze zich aan iets vastklampte moest ze het gedaan krijgen, soms draaide dat leuk uit, soms ook iets minder leuk .
Maar….
Ze was een fantastische nicht,vriendin.
We mogen blij zijn haar gekend te hebben…
Stefaan, zomer 2009